Wstęp
Już za kilka dni będziemy obchodzić Święto Dziękczynienia. Szkoda, że mamy tylko jeden dzień w roku, aby podziękować Bogu jako naród. Każdego dnia powinniśmy wygospodarować trochę czasu, aby oddać chwałę Temu, który nas tak obficie pobłogosławił.
Robiłem zakupy w jednym z lokalnych sklepów spożywczych w zeszłym tygodniu i zauważyłem, że Święto Dziękczynienia zostało prawie przeoczone. Boże Narodzenie, ze względu na swoją wielką komercyjną siłę, jest już przepychane w sklepach. Zauważalnie nieobecni są papierowi pielgrzymi, którzy jeszcze nie tak dawno ozdabiali sklepy. Teraz, gdy skończy się wielki nacisk na kupowanie kostiumów i słodyczy, nadchodzi komercjalizacja świąt Bożego Narodzenia. Jesteśmy bombardowani Świętym Mikołajem i bałwanami.
Ale jako lud Boży właściwe jest, abyśmy skupiali nasze myśli nie tylko teraz, ale często na dobroci Boga i okazywali Mu naszą wdzięczność za to, kim jest i za wszystko, co dla nas zrobił.
Dlatego dzisiaj iw następny niedzielny poranek skupimy się na temacie Święta Dziękczynienia.
Jeśli masz Biblię, zajrzyj do Psalmu 103, fragmentu, który czytamy przed naszą modlitwą.
Ktoś nazwał to „Chórem Alleluja” Dawida. Zauważ, że w naszym tekście zwraca się do swojej duszy. Wychwalając Pana, przypomina sobie wszystko, co Bóg uczynił, ale w kontekście widzimy, że posługuje się tu środkiem gramatycznym i poucza własną duszę. Jest to ważne dla właściwej interpretacji tego fragmentu.
1. Chwalcie Pana i liczcie swoje błogosławieństwa (w. 1-2)
Jest to modlitwa nie tylko uwielbienia Boga. W tej modlitwie nie ma błagania, prośby, prośby ani błagania. Jest to czysta, niezafałszowana chwała Bogu. Dawid był pod wrażeniem Bożych błogosławieństw. Nie znamy okoliczności, w jakich Dawid otrzymał ten Psalm, ale nietrudno sobie wyobrazić, jak do tego doszło. Patrząc na jego życie, licząc jego błogosławieństwa zamiast narzekać na swoje ciężary, Dawid zrozumiał, jak wiele Bóg dla niego zrobił. Uświadomił sobie, jak dobry był Bóg i jak bardzo nie zasługiwał na te wszystkie błogosławieństwa. Z głębi jego serca wytrysnęła ta modlitwa uwielbienia, to błogosławieństwo wyrażające wdzięczność Panu.
Dawid wychwalał Pana swoją pieśnią. Jeśli kiedykolwiek będziesz miał problem z chwaleniem Pana, po prostu przeczytaj ten psalm. Psalm jest pieśnią. W rzeczywistości wszystkie psalmy były śpiewane przez Hebrajczyków. Kantyki, jak nazywana jest również księga Psalmów, to księga hymnów. Dawid zaśpiewał więc Panu tę pieśń chwały.
Widzę Dawida, pełnego emocji, pełnego pasji we wszystkim, co robił, chwalącego Boga z całego serca. Miałby dzisiaj trudności w niektórych naszych kościołach. Wierzył, że wkłada w to wszystko. Ten starożytny hebrajski król był też znakomitym muzykiem, który śpiewał z uczuciem iz przekonaniem. Była to radosna pieśń ku chwale Pana.
Te słowa nie były suche i stęchłe, kiedy śpiewał je Dawid. Były pełne życia i energii. Byli częścią jego kultu. Pamiętasz, że Dawid był przyzwyczajony do tańca, kiedy oddawał cześć Bogu. Pamiętaj, że jedna z jego żon, Michal, nie pochwalała go i krytykowała, a Bóg uczynił ją bezpłodną na krytykę. Teraz facet, który tańczy, gdy wielbi Boga, nie byłby suchy i monotonny, gdy śpiewałby tę piosenkę. To nie byłoby śpiewane jak pieśń żałobna czy requiem. To była pieśń pochwalna. Dawid śpiewał ją z radością iz głębokim pragnieniem, aby Bóg i wszyscy inni, którzy słyszeli, wiedzieli, jak bardzo pragnął, aby Bóg otrzymał chwałę i chwałę. Psalmy pełne są tego rodzaju pieśni uwielbienia.
Psalm 34:-12 (O Dawidzie, gdy udawał szalonego w obecności Abimeleka, który go wypędził, i odszedł.) „Będę chwalił Pana w każdym czasie, Jego chwała zawsze będzie na moich ustach. W Panu będę się chlubił, pokorni usłyszą i będą się radować. Głoście wraz ze mną wielkość Pana, wspólnie wywyższajmy Jego imię”.
Psalm 66:1-4: „Wykrzykujcie radośnie Bogu, cała ziemio! Wysławiajcie Jego imię, rozsławiajcie Jego chwałę. Mówcie Bogu: Jakże przerażające są Twoje dzieła! Twoja wielka siła. Cała ziemia będzie Ci kłaniać się i śpiewać Tobie. Będą śpiewać Twemu imieniu.
Psalm 81, 92 i wiele, wiele innych to pieśni chwały dla Pana.
Dawid poważnie myślał o chwaleniu Pana. Nie było to coś, co robił tylko w świątyni podczas ceremonii religijnych. To było częścią jego codziennego doświadczenia. Był wdzięczny Panu i nie mógł się powstrzymać przed wychwalaniem Go.
Musimy wziąć to pod uwagę, jeśli chodzi o sposób, w jaki śpiewamy pieśni uwielbienia.
Teraz Dawid śpiewał starożytną hebrajską wersję „Policz swoje błogosławieństwa”.
2. Życie w relacji z Bogiem jest pełne i zdrowe (w. 3)
Spójrz na werset 3. (przeczytaj werset)
Jednym z imion diabła jest oskarżyciel braci. W Hiobie widzimy go idącego przed Boga, aby oskarżyć Hioba. Mamy wszelkie powody, by sądzić, że nawet teraz staje przed Bogiem, aby nas oskarżyć. Mówi: „Spójrz na to, co on powiedział. Spójrz na to, co ona zrobiła. Ci twoi ludzie są grzesznikami. Jak mogą mówić, że naprawdę cię kochają i nadal tak się zachowują?” Nie musi kłamać na nasz temat, kiedy staje przed Panem, bo Bóg by na to nie pozwolił. Nie, w życiu każdego z nas jest wystarczająco dużo błędów, że musi po prostu wskazać to, co oczywiste.
Biblia nazywa go przeciwnikiem, wrogiem. Ale mamy też Rzecznika. Mamy jednego, który idzie do Ojca w naszym imieniu. Mamy Jezusa Chrystusa sprawiedliwego. Kiedy stary diabeł nas oskarża, nasz Orędownik, Jezus, podnosi rękę przebitą gwoździami i mówi: „Chwileczkę. Nie widzimy żadnej skazy grzechu na tym ani na tamtym, ani na tamtym, bo one są moje. Kupiłem ich za wysoką cenę, a ich grzechy, choć były jak szkarłat, zostały wybielone jak śnieg. Należą do mnie.
Jak Dawid pisze pod natchnieniem Ducha Świętego, rozumie, że Bóg przebacza nam nasze grzechy. Ale widzi także wierzących jako ludzi, którzy zostali uzdrowieni dzięki swojej relacji z Bogiem.
Werset 3b – który leczy wszystkie twoje choroby – pamiętaj, że zwraca się do swojej duszy. Więc o jakim uzdrowieniu on tu mówi?
Wielu uważa to za fizyczne uzdrowienie. Potwierdzam, że Bóg uzdrawia fizycznie. Chociaż uzdrowienie samo w sobie jest kazaniem, wystarczy powiedzieć, że Bóg jest wielkim lekarzem, do którego możemy zanieść wszystkie nasze fizyczne potrzeby i prośby. On nas stworzył i ma moc nas zbawić.
List Jakuba 5:14-15: „Choruje ktoś między wami? Niech zawoła starszych zboru, aby po namaszczeniu go oliwą w imię Pana pomodlili się nad nim. Modlitwa płynąca z wiary zbawi chorego, a Pan go podźwignie, a jeśli popełnił grzechy, będą mu odpuszczone”.
Ale uzdrowienie fizyczne nie jest tym, o którym tutaj mowa. Jeśli mamy oddać sprawiedliwość interpretacji tego fragmentu, nie możemy po prostu przypisać mu żadnego znaczenia, jakie byśmy chcieli. Musimy go rozumieć we właściwym kontekście gramatycznym. Mówi do swojej duszy, mówiąc jej, że Bóg uzdrawia wszystkie choroby duszy, a wśród nich grzech. Czy dusza ma choroby? Rzeczywiście tak jest. Strach, zwątpienie, depresja, złość, pożądanie, zazdra nienawiść, duma, chciwość. . . lista jest długa. Wszystkie te choroby duszy wywodzą się z naszej upadłej natury i skutków grzechu. Ale Bóg może dać trwałe uzdrowienie duszy.
Psalm 147:3 On uzdrawia złamanych na duchu i zawiązuje ich rany.
3. Życie w relacji z Bogiem ma sens (w. 4-5)
Spójrz na werset 4. Ponieważ On przebacza nasze grzechy, ponieważ daje nam więź, ponieważ leczy choroby naszej duszy, widzimy, że życie ma sens.
Ten werset można przetłumaczyć w następujący sposób: „On chroni twoje życie przed zmarnowaniem”.
Ilu ludzi marnuje lata swojego życia na rzeczy, które na dłuższą metę naprawdę się nie liczą? Spędzają całe dnie w pogoni za doczesnymi, przemijającymi rzeczami i budzą się pewnego dnia, puści, zmęczeni i czując, że nie ma sensu dalej biec. W rzeczywistości czują się zdradzeni, ponieważ rzeczy, na które tak ciężko pracowali, nie przyniosły im satysfakcji, za którą tęsknili.
Świat nie daje żadnej nadziei na sensowne życie. Pieniądze, materiały, władza, pozycja, rzeczy tego nie załatwią.
Bóg daje swojemu ludowi cel życia. On nadaje nam znaczenie. On chroni nasze życie przed zmarnowaniem. Nasze życie jest przeżywane z wiecznym celem. Każde życie, które nie jest przeżywane w Chrystusie, jest tylko powłoką tego, czym ma być. To jedna z korzyści płynących z poznania Boga, liczy się nasze życie; nie żyją na próżno. Mają wieczne znaczenie. Jest to jedna z rzeczy, za które Dawid chwali Pana.
Werset 5: On nasyca twoje usta
Daje nam satysfakcję na starość. Pamiętajcie, że przemawia do swojej duszy, mówi, że jedną z korzyści płynących z bycia ludem Bożym jest to, że na starość nie będziemy musieli z żalem patrzeć wstecz na nasze życie. Bez względu na twój wiek i to, ile lat chodzisz po ziemi, Bóg da ci satysfakcję.
Oto sześć praktycznych sugestii, które warto wziąć pod uwagę, kiedy chwalisz Pana.
- Bądź świadomy - nie zapomnij o jego korzyściach.
- Bądź szczery - nie bądź oszustem. Nie udawaj aktora. Fałszywi chrześcijanie zniechęcają ludzi.
- Bądź wdzięczny – nic tak nie zachęca do pochwał jak wdzięczność. Miej wdzięczne serce.
- Bądź wokalny - Powiedz komuś. Śpiewajcie Jego chwałę. Pobłogosław kogoś świadectwem.
- Bądź naturalny – Chwal Boga w sposób, który jest dla ciebie naturalny.
- Bądź konsekwentny - uczyń to częścią swojego codziennego doświadczenia.
Jak o tobie? Czy żyjesz w relacji z Bogiem? Jeśli tak, nie możesz nie chwalić Go. To jest ta sama pasja, którą posiadał Dawid.
Jak go chwalisz? Ze swoim życiem. Musimy jednak uważać, aby nie wpaść w rutynę, w którą wpadli Izraelici – mówiąc jedno, a robiąc co innego.
Izajasz 29:13 „Pan powiedział: Ponieważ ci ludzie zbliżają się do mnie swoimi ustami, aby oddać mi cześć ustami – jednak ich serca są daleko ode mnie, a ich cześć składa się z zasad stworzonych przez człowieka, wyuczonych na pamięć”.
Dawid powiedział, że będę Go chwalił wszystkim, co jest we mnie. Oznacza to, że chwalę Go moim nastawieniem, moimi czynami, moją rodziną, moimi finansami, moimi słowami i moją pracą, moją religią i moimi związkami, moim głosem i moim powołaniem, moim kościołem i moimi dziećmi, moimi hobby i moimi nawykami. chwalcie Go nie tylko słowem, ale i czynem. Będę Go chwalił wszystkim, co jest we mnie.
Kiedy ostatni raz zatrzymałeś się, aby rozważyć wszystkie Jego dobrodziejstwa? Czy korzystasz z tych korzyści? Czy kiedykolwiek doświadczyłeś przebaczenia? Czy prowadzisz sensowne życie, jesteś zadowolony? Czy twoja dusza ma choroby, które wymagają uzdrowienia? Czy żyjesz z wiecznym celem?